Μεσ' στη σγουρή σου φλόγα τυλιμένος,
στην πιο αψηλή κορφή στο Καθαρτήρι,
στέκεις ορθός και συντηράς το Γένος.
Το άναντρο εσύ της Λησμονιάς ποτήρι
δεν καταδέχτηκες να πιείς, αντάρα
να μην πλακώσει το μυαλό, χατήρι
να μη σου κάμει ο Θεός κι αλησμονιάρα
μη σκορπιστεί στα μαύρα κυπαρίσσια
του αντρούς η πιο τρανή αρετή, η Λαχτάρα.
Περήφανη ψυχή, παληκαρίσια
απόξω απ' της Παράδεισος τη θύρα
την γκρίζα κεφαλή κρατώντας ίσια,
ζητιάνος συ δε γίνεσαι στη μοίρα
δε θες να μπεις και στη γλυκιά ζαλάδα
της βουρκιασμένης ευτυχιάς την πύρα
που σ' έκαιγε να σβήσεις, την Ελλάδα!
Περίσσια για Παράδεισο 'σαι αντάρτης
και λαχταράς της γης την αγριάδα.
Τα χελιδόνια γύρισαν κι ο Μάρτης
χλωρός σε μια καινούργια Λάβρα ανθίζει.
Δραγούμη, ανοίξαν οι ψυχές και θάρτεις
τη γης ξανά να πιάσεις μετερίζι
βγάλε το ματωμένο σου μαντήλι,
παιχνίδι 'ναι η ζωή και παιχνιδίζει
πα στα χοντρά, φιλήδονά σου χείλη
γιομώσαν τα κορμιά ψυχή κι αντράλα
κι άντρες λεβέντες γίναν οι γραικύλοι.
Ω λύκαινα Παληκαριά, το γάλα
της λευτεριάς τον βύζαξες και τώρα,
μονιάς, σε γάβρο στεναγμό καβάλα,
λιγνός Ακρίτας τριγυρνάει στη χώρα,
τα σύνορα μετράει, μετράει το νου μας,
τον κίνδυνο νογάει κι ορμάει με φόρα
μπλάβη αστραπή στην άκρα του γκρεμού μας !
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ